عشق من,هم خانه ی من باش!!!

 سلام دوستان من.چون همیشه مطلبی رو در وب می ذارم که نیاز  

به همکاری شما عزیزان داره تا تکمیل شده ی اون رو(همراه با نظر, 

نام و آدرس وب شما دوستان سبز) هفته ی آینده در وب حس سبز  

قرار بدم.مطلبی که برای این هفته انتخاب کردم عنوانش هست: 

عشق من,هم خانه ی من باش!!!

 خواهش می کنم صادقانه جواب بدید: 

به دور و برتون خوب نگاه کنید.چند تا زوج رو می شناسید که خیلی  

وقته که از ازدواج شون گذشته ولی همون حال و هوای دوران  

نامزدی رو یا 2,3 سال اول زندگی که معمولا بهترین این سال ها  

هم هست رو با هم دارن؟چند زوج؟خیلی کم,درسته؟!!! 

چرا؟نه,واقعا چرا؟ 

 چند روز پیش یکی از دوستای صمیمیم که 5شنبه عقدش بود  

پیشم اومد و ازم راهنمایی خواست(نمی دونم چرا دوستان واسه  

جنس مخالف از من راهنمایی می خوان؟!!!).حرفاش تکونم داد. 

می گفت من عاشق همسر آیندم ام ولی می ترسم.وقتی دلیلش  

رو پرسیدم گفت هم خونگی!

نمی خوام با هم بودنمون به یه عادت تبدیل شه.یه جور روزمرگی. 

مثه 2 تا دانشجو که تو خوابگاهتا مدت مشخصی کنار هم ان!توافق  

کنیم(تاکید) که تا آخر عمر کنار هم باشیم.توافقی که کم کم عشق  

از اون برداشته شه و فقط به بودن کنار هم عادت کنیم.به تحمل  

اخلاق همدیگه و کم کم با وجود زیر یه سقف زندگی کردن  

فرسنگ ها از هم دور باشیم!!!و به من گفت به دور و برت یه نگاه  

بنداز!

حرفاش واقعی بود.به دور و بر خودم هم که نگاه کردم دیدم راست  

می گه.و من به اون گفتم چند تا زوج وجود داره که بعد از چند سال  

از ازدواج شون هنوزم مثل دورن نامزدی دست هم رو تو بازار  

می گیرن(تا به این و اون بگن که اینی که کنار منه به من تعلق داره, 

بی خیال شو!!!) یا هفته ای یه بار می رن رستوران؟یا باهم بستنی  

می خورن تو بازار؟اصلا چنتا زوج هست که بعد این همه سال سر  

کار که هست یاد همسرش بیفته و غرورش اجازه بده یه اس ام اس  

عاشقونه(مثل دوران نامزدی) واسش بفرسته؟یا هنوزم مثل اون  

دوران توی جمع بگه دوست دارم؟

چرا روز به روز داره تعدادشون کمتر می شه؟فکر کنم به این نمونه  

می گن طلاق عاطفی(زوجی که به ظاهر از هم طلاق نگرفتن  

ولی در باطن صرفا هم خونه هستن و به معنای واقعی نمی شه  

اسم اونا رو زوج گذاشت).شاید یه دلیلش این باشه:

                         http://hesesabz.blogsky.com/1390/06/10/post-57/

شایدم اون گذشت و بردباری که معمولا تو دوران نامزدی هست  

کم کم محو می شه.شایدم این نگاه ماست که به نسبت اون دوران  

عوض می شه؟من به دوستم 2 پیشنهاد دادم:

1.مطالعه در مورد زن و شناخت اون(همه ی ما ادعای شناخت جنس  

مخالف رو داریم ولی در عمل...!!!).پس به معنای واقعی مطالعه کن.

2.اکثر ما اون دیدی که نسبت به دوست(جنس مخالف) خودمون داریم  

نسبت به همسرمون فقط در چند سال اول داریم.همیشه همون  

تازگی و نو بودنی که سعی می کردی برای ارتباط با دوستت داشته  

باشی رو با همسرت هم داشته باش.خیلی ها رو می بینم که به یه  

سنی که می رسن از ابراز علاقه ی مستقیم به همسرشون شرم  

دارن.از قدم زدن با اون تو خیابون خجالت می کشن.خلاصه هر کاری  

که قبلا ... انجام نمی دن.محض تنوع:

کوچیک بودم ولی خوب یادمه که در مجلسی بودیم و زوجی اگه  

اشتباه نکنم بیش از 35 سال کنارم.مرد آروم گفت دوست دارم و  

زن یه نگاه به دور و بر خودش کرد(با شرم بسیار) و گفت:خجالت  

بکش مرد.سنی از تو گذشته.تو الان 2 تا بچه داری!!!

شاید بعضی دوستان به این مطلب من بخندن.شایدم نه.می دونم, 

زندگی زناشویی خیلی پیچیده تر از این حرفاست,اما هر چی هست  

به این حقیقت ایمان دارم که با کمی گذشت,چشم پاکی,تعهد,عدم  

خجالت از ابراز علاقه به همسر(در هر سنی) و کمی تلاش برای  

شناخت,خیلی از این صرفا هم خونه بودن ها باز به همون  

دلدادگی ها و عشق ها و ... تبدیل می شه.زندگی به اندازه کافی  

سخت هست,سخت ترش نکنیم!!!

دعا می کنم هیچ کدوم از شما دوستان سبزم( چه عزیزان متاهل  

و چه امثال من مجرد) عشق تون به صرفا هم خونگی تبدیل نشه!!!

*خواهش می کنم چون همیشه نظراتتون رو در مورد این مطلب در  

بخش نظرات همین پست بذارین.

*نظرات چیزی بیش از آه و افسوس و احسنت و ... باشه!!! 
 

                                                                                            با تشکر

                                                                                          حس سبز