ای عزیز(نامه ی چهاردهم)...

 عزیز من! 

 باور کن که هیچ چیز به قدر صدای خنده ی آرام و شادمانه ی تو، 

بر قدرت کارکردن و سرسختانه کار کردن من نمی افزاید،و هیچ چیز  

همچون افسردگی و در خود فروریختگی تو مرا تحلیل نمی برد، 

ضعیف نمی کند،و از پا نمی اندازد. 

 البته من بسیار خجلت زده خواهم شد اگر تصور کنی که این  

« من » من است که می خواهد به قیمت نشاط صنعتی و کاذب  

تو،بر قدرت کار خود بیفزاید،و مردسالارانه - همچون بسیاری از  

مردان بیمار خودپرستی ها - حتی شادی تو را به خاطر خویش  

بخواهد.نه... هرگز چنین تصوری نخواهی داشت. راهی که تا  

اینجا،در کنار هم،آمده ایم،خیلی چیزها را یقیناً بر من و تو معلوم کرده  

است.اما این نیز، ناگزیر،معلوم است که برای تو - مثل من - انگیزه ای  

جدی تر و قوی تر از کاری که می کنم - نوشتن و باز هم نوشتن -  

وجود ندارد،و دعوت از تو در راه رد غم،با چنین مستمسکی، البته  

دعوتی ست موجه؛مگر آنکه تو این انگیزه را نپذیری... 

 پس باز می گویم:این بزرگترین و پردوام ترین خواهش من از توست: 

مگذار غم،سراسر سرزمین روحت را به تصرف خویش در آورد و جای  

کوچکی برای من مگذارد.من به شادی محتاجم،و به شادی تو،بی  

شک بیش از شادمانی خودم.حتی اگر این سخن قدری طعم تلخ  

خودخواهی دارد،این مقدار تلخی را،در چنین زمانه ای ببخش - بانوی  

من،بانوی بخشنده ی من! 

 به خدایم قسم که می دانم چه دلایل استواری برای افسرده بودن  

وجود دارد؛اما این را نیز به خدایم قسم می دانم که زندگی،در روزگار  

ما،در افتادنی ست خیره سرانه و لجوجانه با دلایل استواری که غم  

در رکاب خود دارد. 

 غم بسیار مدلّل،دشمن تا بن دندان مسلح ماست. 

 اگر به خاطر تزکیه ی روح،قدری غمگین باید بود - که البته باید بود  

- ضرورت است که چنین غمی،انتخاب شده باشد نه تحمیل شده. 

 غصه منطق خود را دارد. نه؟علیه منطق غصه حتی اگر منطقی ترین  

منطق هاست،آستین هایت را بالا بزن! 

 غم،محصول نوع روابطی ست که در جامعه ی شهری ما و در جهان  

ما وجود دارد.نه؟علیه محصول، علیه طبیعت،و علیه هر چیز که غم  

را سلطه گرانه و مستبدانه به پیش می راند،بر پا باش! 

 زمانی که اندوه به عنوان یک مهاجم بدقصد سخت جان می آید نه  

یک شاعر تلطیف کننده ی روان،حق است که چنین مهاجمی را به  

رگبار خنده ببندی... 

 عزیز من! 

 قایق کوچک دل به دست دریای پهناور اندوه مسپار! لااقل بادبانی  

بر افراز!پارویی بزن،و بر خلاف جهت باد،تقلایی کن! 

 سخت ترین توفان،مهمان دریاست نه صاحبخانه ی آن. 

 توفان را بگذران 

 و بدان که تن سپاری تو به افسردگی،به زیان بچه های ماست 

 و به زیان همه ی بچه های دنیا. 

آخر آنها شادی صادقانه را باید ببینند تا بشناسند... 

                                                                                     نادر ابراهیمی 

 *برای دونستن بیشتر از نادر ابراهیمی,اینجا کلیک کنین.

 *اول راهنمایی بودم که اولین رمان زندگیم رو خوندم!رمانی خارجی.بعد از

هشتمین رمان خارجی بود که اول بار رمانی ایرانی به دلم نشست!

از مرحوم نادری(متاسفانه هر چی فک کردم اسمش یادم نیومد که این جا

بنویسم!)

 *و این شد سرآغاز آشنایی من با رمان های ایرانی!

 *این چهل نامه ی مرحوم ابراهیمی به همسرش,هر نامه ش,خودش کتابی

جداگونه ست و قابل تدریس در دانشگاه!  

 *در چنین روزی,استاد احمد شاملو,از میان ما رفت.یادش همیشه سبز. 

 *در مورد مطلب "چه شیک حرف می زنی!..." حتما نظر بذارید.