گاه آدم، خود آدم،عشق است.بودنش عشق است.رفتن و نگاه کردنش
عشق است.دست و قلبش عشق است.در تو عشق می جوشد،بی آنکه
ردش را بشناسی.بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده.شاید
نخواهی هم.شاید هم بخواهی و ندانی.نتوانی که بدانی.
عشق،گاهی همان یاد کمرنگ سلوچ است و دست های به گِل آلوده ی
تو که دیواری را سفید می کنند.
محمود دولت آبادی
جای خالی سلوچ
*برای دونستن بیشتر از دولت آبادی,اینجا کلیک کنین.
*یکی از ستون های ادبیات معاصر ایران.بی شک!
*کلیدر رو خوندین؟حتما بخونین!
*می دونستین تو فیلم "گاو" اثر به یاد ماندنی داریوش مهرجویی یه نقش
کوتاه داشت؟
*
در مورد مطلب "لایق عشق!...>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>/a>>/>>/>>/>/a>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>/a>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>>/>" حتما نظر بذارین.مرسی.
پرنده به دانه روری دام خیره بود
سیر بماند یا اسیر!!!!!
اپم منتظرحضورگرمت هستم دوستم
سلام.عزیزم ازت دعوت میکنم داستان جدیدم رو بخونی لطفا.نظرت رو بگی.مرسی